Die Juigkommando tamagotchi

Stephan, Anton en Sarina

Toe ek vanaand op Facebook kom, wag hierdie boodskappie in my inbox. Ek moet bieg, dit het my met trane en 'n reuse glimlag gelaat. Geskryf deur my liewe vriend, Stephan Scholtz:
 

Stephan, Marra, Sarina en AB

Stephan (in die regterkantse hoek), Sarina, Marra en Anton

Dis wat ek vanoggend 2 uur getik het, verskoon die spelfoute en ander foute(Sarina), na die infamous oproepe wat ek gemaak het. Marra jy weet al, sal die res nog op hoogte bring. Een ding is net as julle besluit om nie meer my vriende te wees nie, is ek lelik geskroef! Die inspirasie was wyn!!! Baie en baie! Plus n bietjie emosies wat deur ou Bachus aangewakker is. Moet se die min slaap en Panado's het nie lekker saam gewerk nie. Wees net bly ek het julle nie gebel nie. Maar ek twyfel of dit n slegte gesprek sou gewees het. Weet nie waar die wurm ding vandaan kom nie.

Dis die einde van ons eerste jaar, soort van. Totdat die laaste punte se stres en moontlike herre verby is, sal ons die Desember vakansie begin geniet.
Maar dis waar my probleem inkom. Ek is nie een vir lang vakansies nie! Desember is seker die slegtste tyd van die jaar vir my en as ek dit as 'n seisoen moet beskryf, sal dit definitief winter wees. 'n Lang warm winter van leeglê en te veel tyd om te dink. Hunter Kennedy so woorde is van toepassing:"as die somer so lekker is, hoekom voel ek so fucked?"
Lang vakansies is gewoonlik wanneer my kop op hol gaan. Ek vind myself weggesluit in musiek en televisieskerms. Ek swyg om elke hoek en draai en probeer myself voorgee as die normale mens waarvoor almal my ken. Miskien moet ek nie die woord normaal sommer net so ligtelik gebruik nie.
Dis in die tyd wat ek 'n gevoel kry asof 'n duisend wurms aan my ingewande vreet. Almal besig om hulself te vergryp aan die spyt van dinge wat ek nie gesê of gedoen het nie. Die jaar in spesifiek is dit oor die dinge wat ek nie gesê het nie...
Ek weet die gevoel gaan nog lank aan my vreet. Daarna moet die wurms ook nog spin.

Maar daar is 'n oplossing vir my Desember vakansiedepressie. Ek kort die hulp van Akihiro Yokoi en Aki Maita. Dis die twee bra's wat gesorg het vir die rewolusionere beweging wat die Tamagotchi genoem is.

Ek wens my vriende was soos tamagotchis. Dan sal ek hulle oral kon saam neem en verseker wees van goeie geselskap en die spreekwoordelike " laugh a minute". Sweerlik sal die vakansie dan 'n fees wees.
Miskien sal daar net 'n paar veranderings gemaak moet word aan die Juigkommando tamagotchi, want ek glo nie die vriendskap gaan lank hou as ek hulle aanhoudend moet voer en agter hulle moet skoon maak.

Ek's dankbaar dat ek myself bevind in 'n groep vriende wat absoluut niks van my verwag, behalwe om hulle vriend te wees. Hulle aanvaar my soos ek is en ek vir hulle.
Die debat is nog aan die gang van wat ons regtig is. Kult, geheime organisasie wat baie mense van weet, rewolusionere beweging of net n sosiale afwyking wat ons almal bind. Die vraag sal nog beantwoord word.
Maar ons verseker ons vriendskap se leeftyd in twee woorde wat aan ons verskyn het, Die Juigkommando!

Die jaar is byverre die beste jaar in my lewe maar ek kan nie help om hartseer te voel soos Desember, Januarie en n bietjie van Februarie vir my wag. Ons moet seker ook bietjie rus want 'coffee buzz' en joernalistiek swot is n voltydse werk wat jou energie tap.
Ek weet dat die sywurns vinnig in skoenlappers in gaan broei in afwagting van n nuwe studie jaar saam vriende. Ek gaan net al die lekker tye saam hulle mis!

Die jaar se 'films' gaan nog baie in my kop gespeel word en ek gaan pimpel en pers wees soos die nostalge my gaan bliksem!

Julle moet n lekker vakansie he en wees veiliig!
Laat dit JUIG! 

Anton, AB, Marra, Hilde, Stephan en Sarina... a.k.a. Die Juigkommando

Nood/t

Almal sê ek het jou nie nodig nie

maar ek het al probeer om sonder jou klaar te kom

en dis swaar.

Ek sukkel sonder jou.

My dag is net nie dieselfde sonder

ek en jy en 'n koppie koffie

of ek en jy en ontbyt wanneer ek honger is

of ek en jy en nou en dan nuwe klere.

Jy is skaars. 

Veral met my.

Jy's nooit daar as ek jou nodig het nie

en as jy daar is gebruik ek jou net. 

Maar tog smag ek na jou

op 'n manier wat ek nie na mense mag smag nie

Op 'n ongesonde, gulsige manier.

Ek soek jou by my. Nou. Altyd.

Jy lyk mooi in groen, en 

rooi en

blou

maar my gunsteling is oranje.

Net jammer jy verskyn hopeloos te min

in my ewig dun

studentebeursie.

My maan-man

Blykbaar is daar 'n man op die maan.

Ek dink dis dalk my man.

Want die maan praat soms my hartstaal

en verklap my hartsbegeertes skaamteloos in die hemelruim.

En die maan laat my verlief raak.

Verwonderd. Mooi. Helder. Ver.

Soms koggel die maan my.

Na-aap my innigste emosies.

Soos vanaand.

Spieelbeeld van my hart.

Half, maar steeds optimisties geel.

'n Stukkie optimisme op 'n uitspansel van swart

met glinsterende sterre wat my pad verlig.

Eendag gaan my maan-man kom

en my halfmaanhart kom volmaak.

Saam sal ons 'n taal praat wat net die maan kan verstaan.

Maar vir nou loer ek net na hom.

My maan-man...
kom steel weer vanaand my hart.

Sound of silence

Stilte maak my bang. 
Dalk is dit omdat ek weet dat daar altyd 'n stilte voor die storm is. Daarom vermy ek die stilte en hoop dat ek so ook die storm kan vermy. 
Ek het hierdie afgelope twee weke egter agter gekom dat dit nie die storm is waarvoor ek bang is nie.
Ek is bang vir die ongelooflike kalmte wat saam met die stilte kom, want dan word ek gedwing om na die stilte te luister. Stilte is nooit werklik stil nie. 


My radio is permanent aan - selfs wanneer ek slaap - juis sodat ek nie in stilte moet wakker word nie. Maar hierdie week het ek bietjie my radio afgesit. Ek het geleer om die stilte te waardeer. En te luister na alles wat in die stilte gesê word. Ek het geleer om die stilte te "embrace". 



Die Here gebruik stilte om met my te praat. Hy sit drome in my hart wat ek net in die stilte kan koester. Dis soos 'n saadjie wat donkerte nodig het om te ontkiem. My drome het stilte nodig om te ontkiem. 


"And the vision that was planted in my brain
still remains
within the sound of silence..."


Simon and Garfunkel het verseker hierdie konsep verstaan...


Hierdie week het ek geleer dat die stilte 'n goeie ding kan wees en dat 'n mens nie altyd die stilte hoef te vul met musiek of woorde nie. En as die stilte dan gevul móét word, vul dit eerder met gebed.


Ek het baie uit die stilte geleer. Nou is ek ook nie meer bang vir stilte nie. Ek sien kans vir die stilte, die kalmte en die storm na die stilte, want ek weet dat ek in stilte genoeg krag sal kry om die storm te trotseer. Ek weet dat die stilte genesing bring en dat die stilte soms goud werd is.
Ek is nog nie lief genoeg vir stilte om nou op te hou musiek luister nie (of dalk is ek nog liewer vir musiek as vir stilte. Musiek bring immers ook 'n tipe genesing), maar ek het geleer om die stilte te geniet.  Amen Meneer Aldous Huxley - "After silence, that which comes nearest to expressing the inexpressible is music".


Stilte is goud werd. 


"We need to find God, and he cannot be found in noise and restlessness. God is the friend of silence. See how nature- trees, flowers, grass - grows in silence; see the stars, the moon and the sun, how they move in silence... We need silence to be able to touch souls." - Moeder Teresa

As God 'n vriend van stilte is, dan wil ek ook 'n vriend van stilte wees. Dit is soveel makliker om die Here te vind in die blomme en die blou lug as wat dit is om hom op die teerpad of tussen betonstrukture te vind.  Tog is dit selfs nog makliker om hom juis in betonstrukture te vind wanneer 'n kalm stilte op 'n mens neerdaal. God is orals. Veral in stilte.


Stilte is my nuwe gunsteling klank.

Suiker

Did you know that sugar is the only taste humans are born craving?

Suiker. Soet. Soetheid. Mooiheid. Goedheid. 
As wetenskaplikes dan kan bewys dat 'n mens van geboorte af al smag na iets soet, het hul die geheim tot 'n gelukkige lewe ontdek.


Suiker maak die lewe beter. Ek glo vandag nog dat sjokolade die beste geneesmiddel vir griep of verkoue is. Baie mense glo ook dat roomys of "cookie dough" (soos dit in talle Amerikaanse films uitgebeeld word) 'n gebroke hart kan heelmaak. Selfs Mary Poppins glo dat suiker alles beter maak - "just a spoon full of sugar helps the medicine go down...."


Suiker gee 'n mens krag. Waar anders kom die term "suger rush" dan vandaan?


Suiker gee 'n mens hoop. 'n Mens eet mos maar die broccoli as daar sjokolade poeding vir nagereg is. Maar suiker gee deesdae ook hoop in die vorm van die breinbaba van een of ander entoesiaste entrepreneur wat oulike aanhalings wat deesdae agterop Huletts suikersakkies laat druk het. "If you've only one breath left use it to say thank you."~ Pam Brown en "Kind words can be short and easy to speak but their echoes are endless."~ Mother Teresa.
 
Ek dink egter nie dat die geheim tot 'n gelukkige lewe net in eetbare suiker lê nie. Die geheim lê ook in 'n ander tipe soetheid: die soetheid van liefde, omgee en die klein dingetjies wat die lewe die moeite werd maak.

Dit is belangrik om iemand te hê wat lief is vir jou. Dit is belangrik om lief te wees. Dit is belangrik om iemand te hê wat vir jou omgee. Dit is belangrik om om te gee. Dit is belangrik om soms net te gaan stap en 'n gunstelingliedjie te neurie, om blommetjies te ruik, om 'n fliek te kyk saam met iemand spesiaal, om foto's te neem van die dinge wat jou inspireer, om te lag tot jou maag pyn, en om suiker vir ander mense te wees.

My Man

Here, ek weet hoe ek my man wil hê
en ek weet U weet ook,
maar ek gaan nogsteeds vir U sê.

Ek weet my lysie is effens lank,
en dalk bietjie onrealisties,
maar iewers op aarde is daar só man,
en ek weet U het hom vir mý gekies.

Ek soek ‘n man wat baie lag,
‘n man wat hou van die see.
Ek soek ‘n man wat my vashou in die nag,
‘n man wat vir my omgee.

Ek soek ‘n man wat lekker ruik,
‘n man wat hou van das dra.
Ek soek ‘n man wat my in die oë sal kyk,
‘n man wat interessante vrae vra.

Ek soek ‘n man wat hou van goeie wyn,
‘n man wat hou van jellytots en smarties.
Ek soek ‘n man wat weet wanneer my hartjie pyn,
‘n man wat saam met my mooi sal aantrek vir parties.

Ek soek ‘n man wat hou van jazz-musiek,
‘n man wat hou van rock & roll.
Ek soek ‘n man wat saam met my sal gaan fliek,
‘n man wat kalm bly, al gaan dit dol.

Ek soek ‘n man wat briewe skryf,
‘n man wat hou van lees.
Ek soek ‘n man wat hou van my lyf,
‘n man met oorspronklike idees.

Ek soek ‘n man wat blomme pluk,
‘n man wat hou van gesels.
Ek soek ‘n man wat my ouers beïndruk,
‘n man wat my graag omhels.

Ek soek 'n man wat goed kan spel,
'n man wat wat idiome ken.
Ek soek 'n man wat grappe vertel,
'n man wat my hart wil wen.

Ek soek ‘n man wat aktief sal bly,
‘n man wat pienk sal dra.
Ek soek ‘n man wat tyd maak vir my,
‘n man wat oor die weg kom met my ma.

Ek soek ‘n man wat nie omgee as ek kaalvoet loop,
‘n man wat goed kan bestuur.
Ek soek ‘n man wat vir my boeke sal koop,
‘n man wat hou van ‘n koue bier.

Ek soek 'n man wat krieket verstaan,
'n man wat ander aanhaal.
Ek soek 'n man wat oral saam met my sal gaan,
'n man wat dink ek is spesiaal.

Ek soek ‘n man wat daarvan hou om lang ente te stap,
‘n man wat hou van die pad deur die Karoo.
Ek soek ‘n man wat vir my badwater sal intap,
‘n man wat in die krag van gebed glo.

Ek soek ‘n man wat baie foto’s neem,
‘n man wat poësie kan waardeer.
Ek soek ‘n man wat selde teem,
‘n man by wie ek iets kan leer.

Ek soek ‘n man by wie ek net kan sit,
‘n man wat dink ek is mooi.
Ek soek ‘n man wat langs my op sy knieë sal bid,
‘n man wat selfs jare later vir my sal flikkers gooi.

Ek soek ‘n man wat sal luister as ek Frans wil praat,
‘n man wat hou van sing.
Ek soek ‘n man wat my vashou, al is hy kwaad,
‘n man wat die beste in my na vore bring.

Ek soek 'n man wat met rede kwaad raak,
'n man wat my brousels geniet.
Ek soek 'n man op wie ek kan staatmaak,
'n man wat selfs 'n koedoe vir my sal skiet.

Ek soek ‘n man wat vir my in die bresse tree,
‘n man wat die goeie kant in ander sien.
Ek soek ‘n man wat vir my soentjies en drukkies gee,
‘n man wat U in alles dien.

Ek soek ‘n man wat homself verwonder oor die maan,
‘n man wat hou van KFC.
Ek soek ‘n man wat my hart verstaan,
‘n man wat saam met liedjies neurie.

Ek soek ‘n man wat nuus kyk,
‘n man wat sy baard gereeld skeer.
Ek soek ‘n man wat hou van hoe ek lyk,
‘n man wat U met alles in hom eer.

Pappa God, ek weet my lysie is lank,
Maar dis hoe ek my man wil hê.
En ek belowe, as ek hom kry,
Sal ek hom respekteer en met alles in my liefhê.

So ek smeek U Here, maak tog gou
en stuur hom oor my pad.
Ek hoef nie nou al met hom te trou...
Ek soek net die regte man om my hand te vat.

Die idee van rooiwyn

Ek het nog altyd gedink dat ek van rooiwyn hou. Wat is dan lekkerder as om laat op 'n Maandagmiddag saam met 'n klomp goeie vriende by 'n mooi dam te gaan sit en rooiwyn te drink? Hedonisties. Sorgvry. Jonk. Studentwees. Rooiwyn smaak ook mos altyd lekker saam met 'n tjoppie op die vuur, of wanneer 'n mens inspirasie nodig het vir 'n nuwe gedig. Om salig te sit en 'n mens se gunstelingmusiek te luister (in my geval iets van Lukraaketaar of Fiona Apple... dalk selfs bietjie Die Heuwels Fantasties), ontlok altyd 'n gevoel van nostalgie en om een of ander rede vloei die woorde net beter na 'n glas rooiwyn. "The thoughts taste sweeter with wine".

Tog het ek hierdie week agter gekom dat ek nie regtig van rooiwyn hou nie. Die smaak is nie te sleg nie, maar wanneer 'n mens dors is gaan rooiwyn nie die dors les nie. Ek hou eintlik net van die idee van rooiwyn. Ek hou van die idee dat rooiwyn 'n mens liries maak. Ek hou van die idee dat 'n glas rooiwyn elegant lyk. Ek hou van die idee dat rooiwyn mense gesellig laat voel en laat voorkom.  Ek hou van die idee dat rooiwyn goedkoop inspirasie in 'n bottel is, of soos Robert Louis Stevenson gese het: "Wine is Bottled Poetry". Ek hou van die idee van rooiwyn net soos wat ek van die idee van trou en kinders kry hou. Of die idee dat ek eendag op 'n Sondagmiddag saam met vriende op die stoep sal sit en kyk hoe die kinders in die tuin speel. Ek hou van die idee van rooiwyn soos wat ek van die idee van duur parfuum hou. Dit is alles idees wat met die verloop van tyd in my kop gevorm het, omdat al hierdie idees iets van my hartsbegeertes verklap. 

Rooiwyn is nie altyd nodig vir inspirasie nie (veral nie wanneer 'n mens vriende soos myne het nie). Dit is ook nie nodig om nou al te weet met wie ek gaan trou of hoeveel kinders ek eendag gaan he nie, net soos wat dit nie nodig is om duur parfuum te dra nie. Maar, die idee van rooiwyn is soms nodig, want dit is die idee van rooiwyn wat 'n mens herinner dat 'n mens moet droom.

Lina se gedig

Naskrif: 'n Credo - deur Lina Spies

Ek wil nog hê dat my verse "mooi" moet wees,

mooi soos Blou see van denne teen die hang

en My nooi is in 'n nartjie,

soos Robert Frost en Emily Dickenson:

The woods are lovely, dark and deep en
      Heart we will forget him!
      You and I, tonight!

Ek wil hê dat "gewone" mense my poësie moet lees

en tog, ek hou nie van gewone mense nie:

van vrouens wat net babas kry

en mans wat saans 'n bier drink in die kroeg.

Ek hou van iemand wat oor dertig jaar

'n roomys in die straat sal lek,

van 'n ongelowige wat sê soos by gebed:

"John McCormack sing soos Mozart se musiek"

terwyl dit buite reën

en 'n amandelboom spierwit in die vaalte staan.

Ek hou van jou wat sal kan sien

die liewe vrou, oud en gerimpeld,

lyk presies nes 'n parkiet

Ek wil hê dat jy van my gedigte hou,

jy wat ongewoon en anders is

en tog gelukkig geen kenner van rym en metrum nie.

Naskrif : 'n encore - deur Sarina Johnson

Lina, jou gedigte ís "mooi".

Dit praat met die hart,

soos jy dit wou hê.

... En die hart praat terug.

Dit herinner mens om nie so 

verwaand te raak

dat roomys-lekkery

nie meer lekker is nie.

Dit herinner mens om "gewoon" te bly,

maar, nie té gewoon nie,

want gewoonlik is gewone mense

doodgewoon vervelig.

Lina, jou gedigte ís mooi.

Dit praat met my.

Gebed vir 'n gebroke hart

As dinge soms te erg raak
kom val ek voor U neer.
Trane in my rou hart
wat nie met drukkies, woorde of gesels
reggemaak kan word nie.

Al wat help is U sagte stem,
U teenwoordigheid, U liefde.
Dis tog waaruit ek gemaak is...
uit liefde.
U liefde vir my het my tot hier gebring.

Maar nou vra ek U met trane op my wang,
waarom moet dit eers sleggaan
voordat ek na U verlang?
Waarom moet my hart eers skaaf
voordat ek my knieë voor U kom skaaf?

As ons nooit seergekry het nie
...hoe sou U ons dan genees?
Kom vat my dus nou Heil'ge Gees
en kom plak 'n pleister op elke stukkie pyn in my hart
sodat hy gesond kan word en
sodat my atriums en ventrikels net U liefde kan pomp.
En anker my vas soos ek nou hier sit
op my knieë, in U hand, terwyl ek bid.

Vloekwoorde is vir die voëls

Vloekwoorde was nog nooit een van my sterkpunte nie. Ek hou nie daarvan om te vloek nie en ek is ook nie mal daaroor as mense rondom my vloek nie. Tog besef ek dat vloekwoorde 'n belangrike deel van sommige mense se woordeskat uitmaak. Nadat ek hierdie "artikel" gelees het, het ek besef waarom mense so lief daarvoor is om 'n vloekwoord (veral "f*k"), so tussen hul woorde in te gooi :

DIE UNIEKE AFRIKAANSE "F*K"

Een van die interessantste, kleurvolste woorde in Afrikaans, is die leenwoord f*k en sy familie. Dis 'n towerwoord wat, bloot deur sy klank, vreugde of pyn, liefde of haat, ontdekking of frustrasie kan weergee. F*k is een van die min woorde wat die funksie van so te sê alle woorsoorte kan vervul.

Dit word as oorganklike werkwoord gebruik (F*k die hele spul!), en as onoorganklike werkwoord (Aag f*k!), as bevel (F*k dit!), in die bedrywende vorm (Dit het my gef*k), sowel as in die lydende vorm (Nou is jy gef*k), as die hoofelement in 'n hele reeks skeibare werkwoorde (aanf*k, opf*k, uitf*k, toef*k, voortf*k, byf*k, agteroorf*k, agternaf*k) ens. of as stam van 'n werkwoord (Nou het jy die hele ding bef*k).

As abstrakte selfstandige naamwoord (Ek gee nie 'n f*k om nie), of as persoonsnaam (Het jy gesien wat die f*kker probeer doen?) as nabepaling by 'n vraagwoord (Hoe de f*k, wie de f*k, hoekom de f*k, wanneer de f*k, ens.), as byvoeglike naamwoord (Waar moet ek die f*kken tyd vandaan kry?), as bywoord (Dis nou 'n f*kken mooi grap), en as uitroep (O f*k!).

Selfs ook as invoegsel (Onge-f*kken-looflik). Dit kan ook in homself ingevoeg word (Nou is jy be-f*kken-f*k).

Dit kan horlosietyd beskryf (Presies half-f*kken-vyf), of omstandighede (Hoe het ek in hierdie f*kken job beland?), of persone (Jan F*kken Smuts), of dinge (Kyk hoe lyk jou f*kken skoene!), of plekke (Tot in f*kken Durban), of dit kan die siel van 'n uitnodiging wees wat van hartlikheid drup (F*k u!).

F*k is in Afrikaans onge-f*kken-ewenaard!

- (deur Prof. Johan Combrinck, voormalige Voorsitter van die Taalkommissie van die S.A. Akademie vir Wetenskap en Kuns)

Dit is dus duidelik om te sien waarom so baie mense deesdae vloek! Vloekwoorde pas net so maklik in by absoluut enige tipe woordvorm en enige vaste uitdrukking! 'n Ander naam vir 'n vloekwoord is natuurlik 'n kragwoord - en met rede! Vloekwoorde het die vermoë om 'n doodgewone sin (byvoorbeeld, "Dit is mooi") soveel kragtiger te laat klink ("Dit is f*kken mooi" of "F*k, dit is mooi"). 

Een van my vriende het egter vandag vir my 'n ding gesê wat baie waar is : vloekwoorde is net vir mense wat nie weet hoe om hulself op 'n ander manier uit te druk nie. Met ander woorde, iemand met 'n goeie woordeskat sal minder geneig wees om vloekwoorde te gebruik aangesien die persoon eerder iets soos "dit is besonders mooi" of "dit is asembenemend" sou gebruik in plaas van "dit is f*kken mooi".

As jy dus iemand is wat daarvan hou om vloekwoorde te gebruik, geniet dit. Ek verkies egter om my woordeskat uit te brei deur alternatiewe woorde te soek om dinge op 'n kragtige manier oor te dra.

Sokkerkoors

Die meeste Suid-Afrikaners sal waarskynlik die jaar 2010 slegs vir een ding onthou: die FIFA Wêreldbeker.

Sedert daar in 2004 aangekondig is dat ons land die gasheerland vir die 2010 Wêreldbeker sal wees, is Suid-Afrikaners gebombardeer deur enige iets wat met sokker verband hou en nou het die groot dag uiteindelik aangebreek. Die wêreld is op ons voorstoep (en Sun City krioel blykbaar van sterre soos David Beckham en sy gesin), en die hele land is in rep en roer oor wat hierdie Wêreldbeker alles vir ons land mag inhou.

Ek beskou myself glad nie as 'n sokkeraanhanger nie. Ek het onlangs eers uitgevind wie Kaka en Maradonna is en as ek nie vriende gehad het wat sokkermal was nie, sou ek waarskynlik nogsteeds nie besef het dat Aaron Mokoena Bafana Bafana se kaptein is of dat Brasilië die Wêreldbeker al vyf keer gewen het nie. Maar selfs al is ek nie 'n sokkermalmens nie, is ek ook nou ingetrek deur die gedruis van Vuvuzelas en die see van groen en geel wat Bafana Bafana aanhits en aanmoedig. Ek het nou wel nog nie vlaggies op die kar of op my spieeltjies nie, maar ek besit ook nou darem al 'n top met die woorde "South Africa" daarop en ek kan ook nou al 'n vuvuzela blaas.

Gister se openingseremonie by Soccer City was pragtig. Ek was weer trots Suid-Afrikaans. Die wedstryd was net so pragtig en ek was stilweg bly dat Tshabalala die doel vir Suid-Afrika aangeteken het, aangesien hy en Booth die enigste Bafana-spelers is wat ek met die eerste oogopslag kan uitken, dus kon ek "mooi so Tshabalala" skree en mense het gedink ek weet waarvan ek praat. Ek het gisteraand ook die wedstryd tussen Frankryk en Uruguay gekyk en het sopas die Korea-Griekeland wedstryd gekyk. Selfs al het ek nie 'n idee wie die spelers op die veld is nie en selfs al is daar maar min name wat vir my bekend klink, maak ek nou 'n punt daarvan om nie 'n wedstryd mis te loop nie... ek het ook nou sokkerkoors.

Tussen Stasies: waarom ek so bietjie van Jack Parow hou

Ek ken waarskynlik van Suid-Afrika se coolste mense. Ek het vriende wat BCom Rekeningkunde swot en skaars deurkom, vriende wat Teologie swot maar vloek soos matrose (en tog verstaan almal dt hul Teologie swot, aangesien hul harte van goud het wat oorloop van God se goedheid en liefde), dan het ek vriende wat Onderwys swot en die versinnebeelding van preutsheid is en laastens het ek natuurlik vriende wat saam met my wegraak in die wonderwêreld van taal en woorde deur BA Tale te swot. Dit is juis hierdie BA Tale maats van my wat gister saam met my The Lion King gekyk het en my voorgestel het aan Jack Parow se nuutse album. 

Soos 'n mens sou raai, is Meneer Parow se album propvol swetsery en selfs lastering, maar tog is elke snit iets heeltemal oorspronklik en skreeusnaaks... en dan is daar in een spesifieke snit op sy album wat sommer die hele album vir my die moeite werd maak, naamlik "Tussen Stasies" (met Die Heuwels Fantasties).

Dit is moeilik om te beskryf watse gevoel hierdie liedjie in 'n mens wakker maak, 'n mens moet dit self ervaar om dit te kan verstaan, maar deur selfs net na die woorde te kyk kan 'n mens al sien dat Jack Parow eintlik 'n diep siel is en dat sy lewe nie net oor brandewyn en seks gaan soos wat 'n mens uit meeste van sy ander liedjies sou aflei nie.

Nadat ek Dans Dans Dans gehoor het, het ek vir mense vertel dat ek selfs die bietjie respek wat ek vir Jack Parow gehad het verloor het, maar ek kan met alle eerlikheid sê dat "Tussen Stasies" weer 'n bietjie respek vir hom as mens gekweek het.

Jack Parow  - Tussen Stasies (ft Die Heuwels Fantasties)
 

ek het al baie goed verloor
en dit nooit ooit weer gevind
ek het al baie vir my ma gese
ek is nie meer 'n kind nie

die lewe is 'n hard
en ek verstaan nie meer die punt nie
ek staan langs groot hoop hout
maar ek het nie meer 'n flint nie

ek kry koud op my eie
en ek soek eintlik net 'n klein bietjie warmte
almal is ryk van die liefde
en ek's al weer die armste 

sommige dae voel ek of ek doodgaan van die hongerte
daar's 'n lee kol in my maag
waar ek wegkruip in die donkerte

ek's gebreek van binne
soos al my speelgoed van toe ek klein was
as ek vandag wegstap
sal al my goed pas in 'n klein tas

ek soek net 'n klein tydjie sodat ek die
as van my kan afwas
maar die soldate op die muur
bombardeer my met traangas

ek lê onder 'n lappieskombers
en probeer nog blokkies aanlas
maar daar's 'n kwaai oom langs my bed
en hy sê vir my staan vas

so ek trek die kombers oor my kop
en le oop voete
en stap die lang pad in my pa se groot skoene

as on staan op einde van die langpad langs die spoor
daars net donkerte daarvoor
ek staan en bewe
dit raak swarter
en daar's net stilte wat ek hoor
hou my hand styf vas langs jou sy
is jy nog lief vir my?
sal jy my by die hemelpoorte kry?

ons hou vas aan mekaar
maar niemand gaan ooit joune wees nie
ons skryf briewe vir mekaar wat ons nooit regtig lees nie
want daars altyd een verloorder in Russian roulette
ek moet uitgaan ek moet werk maar ek sit vas in die bed

ek stap rond en soek sitplek in leë gebouens
ek probeer myself vind in drank en leë verhoudings
ek sit en skryf gedigte
maar word my gedigte digkuns
en ek skree volle bors in die aand met my kop in die kussing

ek lê vir ure in die bad met my kop onder die water
ek slaap elke oggend laat want die wêreld kan wag tot later
ek moet wag nie aanbeweeg
onslae raak van my gevoelens
hoe ek stap
ek raak leeg oor aksies sonder bybedoelings

ek sit alleen op een punt van die wipplank
ek bid al weer vir een sitvlak
maar ek sit lank
en wag vir iemand om op te spring aan die eenkant
maar die vingers van my gevoelens krap diep in my verstand

as on staan op einde van die langpad langs die spoor
daars net donkerte daarvoor
ek staan en bewe
dit raak swarter
en daar's net stilte wat ek hoor
hou my hand styf vas langs jou sy

ek het al ver gewen en baie ver verloor
ek het al baie gevoel of die lewe my versmoor
ekt al baie gesit op die bokant van 'n berg
ekt al baie gesit in die voorkant van die kerk

vat my terug na die langkloof en my ouma se plaas
ek wil saam met my suster die skape in die kraal injaag
ek wil sit op my oupa se skoot en stories hoor van die verlede
ek wil rondhardloop in die gras tot ek lam word in die kniee

ons staan en luister hoe die Here en die duiwel oor ons stry
die hartseer is verby
op die oueind is al wat ek wil hoor oor jou tong
jy wil by my bly
sal jy my by die hemelpoorte kry?

Verlang

Vir Magdaleen

Geluk skryf die rympies

droefheid die gedig

jou nabyheid die versies

verlange die poësie

- Hans du Plessis

Daar is min dinge in hierdie lewe so erg as om na iemand te verlang. Dis gewoonlik verlange wat my dryf tot poësie, daarom kon ek aanklank vind by Hans du Plessis se gedig.

Hans se gedig het my egter laat dink aan nog 'n gedig (ook deur 'n du Plessis... of eerder deur DIE du Plessis):

Herinneringe

Jou beeld is 'n verflenterde foto

In 'n skewe, versplinterde raam

en 'n sestal geskommelde letters

spel jou tweelettergrepige naam.

Jou woorde is dor manuskripte

Vir die motte bewaar op die rak

en ons dae 'n kralesnoer syfers

op 'n outydste muuralmanak.

Jou oë was die kleur van die aarde,

van saffier, van smarag of agaat,

en jou stem 'n ontwykende deuntjie

gevange in 'n stukkende plaat.

Vergete is die lag in jou oë

of die tranespoor op jou wang,

maar soms in die nanag onthou ek

hoe diep ek na jou kon verlang.

Want wat ek vir altyd wou vashou,

het die tyd uit my hande laat gly

en wat ek so graag wou vergeet het

is vir ewig gebalsem in my.

- Koos du Plessis

Vanaand is weer een van daardie aande waar ek diep en innig verlang. Ek vermoed die winterweer het iets daarmee uit te waai. Dis so koud, onguur en triestig dat 'n mens se hele wese daarteen moet stry om te keer dat 'n mens se hart ook so begin voel. Al wat help om die koue te verdryf is 'n kaggelvuur, 'n warm koppie koffie of tee en goeie, gesellige geselskap. Ongelukkig vat dit bietjie meer om die verlange te verdryf. Ek dink al wat vanaand die verlange beter gaan maak is die Franse klanke van Carla Bruni, D.J. Opperman se groot verseboek en die gedagte dat ek weet dat iemand moontlik na my ook verlang.

My heel eerste gedig. Ooit.

Op driejarige ouderdom het ek eendag 'n stuk papier en 'n potlood in my moederlief se hand gedruk en gesê "skryf". Min het ek geweet dat die woorde wat daardie dag uit my mond gekom het later as my heel eerste gedig bekend sou staan. Dit was kort, dus kon my ma dit onthou, want, hoewel die stukkie papier waarop sy die gedig neergeskribbel het al lankal tussendeur die trekkery, regpakkery en jare-verbygaanery weggeraak het, sit die kort en kragtige gediggie steeds vars in haar geheue:

 

Sterretjie:

Drome droom word altyd waar.

Hemelruim se liefde.

Waar op aarde 'n driejarige aan die woord "hemelruim" kom, weet nugter alleen. Tog dink ek dat my eerste gedig nogal besonders is... al moet ek dit nou self sê.

Reise in verliefdheid (jy weet mos)

Liefie, vat my fliek toe

en verander halfpad van plan

(jy weet ek sou in elkgeval nie kon konsentreer nie)

dan stick jy my vir 'n R3 roomys by Steers

Liefie, vat my Pick 'n Pay toe

om jou te help inkopies doen

(jy weet nogsteeds nie watter Stasoft die lekkerste ruik nie)

dan stap jy langs my terwyl ek die trollie stoot.

Liefie, vat my Engen toe

vir 'n laatnag, peperduur pastei

(jy weet ek eet nie pies nie)

dan koop jy vir my 'n muffin.

Liefie, vat my Cuppachino's toe

vir koffie of milo of tee

(jy weet ek wil die rekening betaal)

dan laat jy my toe om dit te doen.

Liefie, vat my hand

en hou my hart net vas

(jy weet ek kan nie sonder jou nie)

dan sê  jy net jy's lief vir my.

Waarom ek swot wat ek swot

As keuringsvereiste vir BA Tale (Joernalistiek), moes ek 'n opstel van nie meer as 350 woorde skryf met die titel "Waarom ek 'n Joernalis wil wees". Hierdie was my opstel:

Waarom ek 'n Joernalis wil word

 

Drie honderd en vyftig woorde. Dit is baie, ja, maar is dit genoeg om een mens se lewenslange passie op papier vas te lê? Hoe som 'n mens 'n hartstogtelike liefhebbery vir iets in drie honderd en vyftig woorde op, sonder om iets uit te los?

Sou 'n mens dit puntsgewys doen? Dan kan 'n mens kosbare woorde spaar deur nie van volsinne gebruik te maak nie en dan kan ek mos vinnig-vinnig verduidelik dat ek 'n joernalis wil word juis omdat ek daarvan hou om met woorde te werk. Wag... nee, ek hou nie daarvan om met woorde te werk nie... ek is verslaaf daaraan. Woorde is vir my soos wat kafeïene vir ander is. Ek het 'n onversadigbare honger vir woorde. 'n Enkele woord kan weke lank by my spook todat ek uiteindelik daardie woord op papier vasgelê het. Ek is verslaaf aan die krag van woorde. Dit verstom my dat een woord in 'n sekere konteks 'n positiewe uitwerking op iemand kan hê, terwyl daardie selfde woord in 'n ander konteks heeltemal ontnugterend kan wees. Ek is ook verslaaf aan die musikaliteit van woorde. Ek is gaande oor daardie musiek wat gekomponeer word wanneer verskillende alfabetletters, elkeen met sy eie klank, saamgevoeg word om pragtige harmonieë en melodieë te vorm.

Indien ek hierdie drie honderd en vyftig woorde punstgewys sou neerskryf, sou dit ook makliker wees om te noem dat ek nie net verslaaf is aan woorde nie, maar ook aan mense. Dan hoef ek weereens nie woorde te mors om te verduidelik dat ek 'n joernalis wil word, juis omdat ek dan die geleentheid gaan hê om met mense te werk nie. Mense inspireer my. Mense se denkwyses, hul doen en late, hul belangstellings en verskille... dít is waaruit ek inspirasie tap.

Ek kan net nie genoeg van woorde óf van mense kry nie en dít is die rede waarom ek 'n joernalis wil word. Joernalistiek is vir my 'n manier om my grootse passies (of verslawings) te kombineer en sonder joernalistieke rehabilitasie mag hierdie verslawings van my dalk my ondergang beteken.

                                                                                                                            Aantal woorde: [349]

Vrolikheid op note

Lag jy ooit as jy na name kyk?
Nie mens-name nie, maar musiekname.
Soos:
Die Heuwels Fantasties
Dans Dans Lisa
Van Coke Kartel
Ekhouvanjou,okay?
Klopjag
Die Tuin Dwergies
Lukraaketaar
Foto na Dans
Die Melktertkommissie
Die Straatligkinders
Fokofpolisiekar
Alleen na Desember

My kinders gaan eendag lag.
Dalk kom hul selfs met beter name vorendag.
Hoe verduidelik 'n mens ooit vir 'n nuwe generasie  
musiek met hierdie name was nie geraas nie?
Mense het dit as "cool" beskou.
Jack Parow se beats was rou, ou (hos ja!)
Hunter Kennedy se lirieke was goed
Jean en Emile was André Swiegers se bloed.
Bouwer Bosch kon nie noothou
en Pierre Greeff wou vir Leja onthou.

Lag jy ooit as jy na dié name kyk?
Jou kinders gaan eendag saam met my kinders lag...
terwyl hul na "Golden Oldies" van Muse en Paramore luister...
terwyl hul jou smeek om "Nog-'n-absurde-naam-vir-'n-Afrikaansemusiekgroep" se nuutste album te koop.

Wat maak van 'n mens 'n digter?

Ek worstel nou al lank met hierdie vraag: wat maak van 'n mens 'n digter? Ek het al op 'n paar gedigte afgekom wat glad nie soos 'n gedig lyk nie: geen vaste versreëls of rympatroon nie, geen alliterasie of metafore nie, geen herhaling nie en niks wat die gedig bind tot 'n eenheid nie, maar tog is dit iewers in 'n digbundel opgeneem en as 'n "gedig" geklassifiseer. Hoe werk dit? Wie besluit wanneer iets 'n gedig is en wanneer iets net woorde is? Wie het soveel mag om iemand se woorde te kan klassifiseer, en sodoende iemand se lewe te verander (want kom ons wees eerlik, gedigte kán lewens verander)?

Hoe kry iemand soos Koos Kombuis dit reg om die woorde "oude doos" neer te skryf en dit soos poësie te laat klink? En hoekom mag Stephan Bouwer en Breyten Breytenbach die taalreëls oortree en nie gebruik maak van leestekens of hoofletters nie, maar nogtans benoem word vir uitsonderlike digkuns? Hoekom leer 'n mens dan op skool dat elke sin met 'n hoofletter begin en met 'n punt eindig, net sodat 'n mens later in 'n mens se lewe kan leer dat daar iets soos "digterlike vryheid" bestaan wat 'n mens in staat stel om 'n taal te verbuig soos 'n mens wil en dat 'n mens dit dan 'n "gedig" kan noem.

Het die vermoë om te kan skryf dan so uitgesterf of afgesaag geraak dat daar vandag net sekere mense is wat nog 'n "regte gedig" kan skryf? Is digkuns dan werklik so 'n kuns dat 'n mens 'n skryfstuk net as 'n gedig kan klassifiseer as Antjie Krog of T.T Cloete dit geskryf het, soos wat 'n kunswerk net waardevol is as dit deur Picasso of Klaerhout geskilder is? Wat is kuns dan? Sou dit nodig wees om, soos Munsterburg, 'n boek te skryf oor die definisie van kuns, net sodat 'n mens kan bewys dat digkuns ook 'n kuns is?

Hoekom kan digters vrae vra waarop niemand antwoorde het nie... vrae waarop hul nie werklik antwoorde soek nie? En hoekom vra niemand hoekom hulle hierdie vrae vra nie?

Ek dink dat digkuns nie net gaan oor vaste versreëls of strofebou en tipografie nie. Dit gaan oor baie meer as die formalistiese elemente. Volgens my gaan digkuns ook nie oor die woorde wat gebruik word, of die betekenis agter die woorde nie. Gedigte gaan oor passie. Sodra 'n mens passie in 'n spul woorde kan raaklees, dan raak dit 'n gedig. Dan maak die woorde wat gebruik word sin en dan raak die formalistiese elemente betekenisvol. Dan alleen kan 'n mens verstaan waarom Stephan Bouwer nie hoofletters gebruik nie en hoekom Elisabeth Eybers se Nederlands-geïnspireerde Afrikaanse gedigte so gewild is in Suid-Afrika. 'n Gedig gaan nie noodwendig oor wat gesê word of oor hoe dit gesê word nie, dit gaan oor die passie wat veroorsaak het dat daar iets gesê word.